19 Ιουλίου 2021
Και στο ερώτημα που ετέθη στην προηγούμενη εκθεσιακή ιστορία, που αφορά στο μέλλον των εκθέσεων, θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση βασισμένη περισσότερο στο εκθεσιακό μου ένστικτο και λιγότερο στη σύγχρονη λογική των μαθηματικών μοντέλων, των αλγορίθμων και των υπολογιστικών προβλέψεων.
Αν κάτι με ενθουσίαζε πάντα και μου ασκούσε μια ισχυρή έλξη στις εκθέσεις, κατά πρώτον ήταν αυτή η ιδιαίτερη οσμή τής εκθεσιακής προετοιμασίας! Η οσμή του κομμένου ξύλου, του στόκου, της μπογιάς. Αυτό με οδηγούσε στην δεύτερη αισθητηριακή απόλαυση που ερχόταν με την έναρξη των εκθέσεων, όταν ξεκινούσε αυτή η ζωντανή άμεση επικοινωνία, αυτή η ανταλλαγή των ενεργειών, αυτή η πολύβουη συνύπαρξη τόσων ανθρώπων. Και αυτό κάλυπτε όλο το φάσμα των εμπλεκομένων στις εκθέσεις: από τον oργανωτή, τον κατασκευαστή, τον εκθέτη και τελικά τον επισκέπτη…
Αυτό το τελευταίο, η ζωντανή άμεση επικοινωνία… αυτό είναι η πεμπτουσία των εκθέσεων, αυτό που λέμε ‘’το ζουμί’’ της όλης διαδικασίας.
Και αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που χτυπήθηκε αλύπητα αυτή την εποχή της πανδημίας, είναι ακριβώς τούτο. Η ρίζα, η ουσία των εκθέσεων, που είναι η άμεση επαφή και επικοινωνία.
Μπορούν άραγε οι εκθέσεις να ακολουθήσουν την λογική των ιικών μεταλλάξεων, μετασχηματιζόμενες σε κάτι άλλο, που θα μπορούσε να αντικαταστήσει αυτόν τον πρωταρχικό πυρήνα, δηλαδή την άμεση, ζωντανή επικοινωνία;
Το νέο αυτό ερώτημα που προκύπτει είναι σημαντικό, όχι μόνο για τη διεξαγωγή μιας μεμονωμένης έκθεσης, αλλά και γιατί οι πιθανές απαντήσεις που θα δοθούν, μπορούν να κρίνουν και το μέλλον ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου.
Η τεχνολογία πρόσφερε στον κλάδο ένα καινούριο εργαλείο που θα μπορούσε να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα. Την ψηφιοποιημένη ή ψηφιακή έκθεση. Όλα, συμπεριλαμβανομένης της επαφής, γίνονται μέσα από μια αποστειρωμένη σχέση μέσω μιας οθόνης υπολογιστή, μια διαδραστική, μη άμεση επαφή. Αυτή η νέα συνθήκη μιας καινούριας κοινωνικής πραγματικότητας, γίνεται αυτόματα και μια αναγκαία και ικανή συνθήκη διεξαγωγής των εκθέσεων. Το social distancing θριαμβεύει και υπαγορεύει μια εκ του μακρόθεν εκθεσιακή εμπειρία που αποξενώνει τον επισκέπτη από το αντικείμενο της έκθεσης, που επί το πλείστον αφορά προϊόντα που κάποιος θέλει να αγγίξει, να περιεργαστεί και πολλές φορές να δοκιμάσει.
Πόσο έτοιμοι είμαστε σήμερα για μια τέτοια εκθεσιακή πραγματικότητα, ακόμα κι αν προετοιμαστούμε προς μια τέτοια κατεύθυνση, μπορεί κανείς να τη θεωρήσει σαν μια θετική κατεύθυνση, ή πρόκειται για μια λύση ανάγκης;
Και για να μιλήσω και πιο προσωπικά, μιας και ανδρώθηκα, έζησα και βίωσα μια άλλη τελείως διαφορετική εκθεσιακή εποχή, όπου η πιο πετυχημένη έκθεση ήταν η έκθεση με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, κάτι που είναι και απόλυτα φυσιολογικό, μου είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να πρέπει να δω την έκθεση διαφορετικά. Γιατί άθελά μου, μου έρχονται στο νου εκθέσεις κυρίως των τροφίμων, όπου η τσίκνα κάλυπτε περίπτερα και διαδρόμους και η διέλευση των επισκεπτών γινόταν με ιδιαίτερη δυσκολία λόγω συνωστισμού. Και αν κάτι αναπολώ, δεν είναι αυτές οι όντως γραφικές στιγμές του «ένδοξου» παρελθόντος, αλλά αυτή την αίσθηση ελευθερίας, την αβίαστη επικοινωνία, την πολλές φορές και άνευ αντικειμένου περιήγηση των εκθέσεων, έτσι για μια ενημέρωση, για μια επαφή με καινούρια πράγματα, με τις νέες τάσεις, με καινούρια προϊόντα…
Είναι γεγονός ότι ο κλάδος βιώνει ίσως τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, κλυδωνιζόμενος ανάμεσα στην αβεβαιότητα και την απαξίωση του προϊόντος του, τουλάχιστον σχετικά με τον τρόπο που επί τόσα χρόνια προσφερόταν στην αγορά. Η συρρίκνωση του κλάδου είναι δεδομένη και αισθητή, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ακόμα και σήμερα που μιλάμε, ο κλάδος εξακολουθεί να είναι εκτός λειτουργίας.
Ποιος θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά; Μα φυσικά ο ίδιος που το κάνει εδώ και τόσες δεκαετίες! Ο ίδιος ο επιχειρηματίας. Και ειδικότερα ο διοργανωτής εκθέσεων. Σε εκείνον πέφτει ο κλήρος των τελικών αποφάσεων και αυτές είναι που θα καθορίσουν και το μέλλον των κατασκευαστών περιπτέρων, των εκθεσιακών κέντρων, των συναφών εκθεσιακών επαγγελμάτων, των εκθετών σαν τελικών αποδεκτών των υπηρεσιών τους και εν τέλει της αγοράς. Γιατί εκείνη είναι που τελικά θα δεχτεί τις δονήσεις και τον απόηχο αυτών των επιλογών.
Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε, ότι οι επαγγελματίες του χώρου στην οργάνωση των εκθέσεων θα μπορέσουν να απορροφήσουν τους κραδασμούς αυτής της ιδιαίτερα κρίσιμης εποχής. Παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις να μπορέσουν να οδηγήσουν τον κλάδο σε μια νέα φάση ανάκαμψης, με τη βοήθεια όλων των νέων τεχνολογιών, αλλά και την ενεργή συμμετοχή και συμπαράσταση όλων των συναφών επαγγελμάτων στην πορεία αυτή.
Δημήτρης Θεολογίτης
Μοιραστείτε το άρθρο
Οδηγός Αγοράς
Πιο πρόσφατα
