Μαθήματα Εκθεσιακής Ιστορίας - Στέλλα Στεργίου

30 Νοεμβρίου 2021

Και να η έκπληξη που σας έλεγα!

Η Στέλλα Στεργίου με τη δική της πένα σε μια δική της, προσωπική εκθεσιακή ιστορία.

Η αποξήλωση μιας έκθεσης και το σχεδόν ταυτόχρονο στήσιμο της επόμενης, δίνουν μια απίστευτη εικόνα μάχης και όσο προχωράμε χρονικά προς τα πίσω, οι εικόνες και οι ιστορίες που διαδραματίζονται, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πολύ δημοφιλές φωτορομάντζο.

Κάθε μια ώρα, μέρα ή νύχτα, γιατί και τις 24 ώρες τις αξιοποιούσαμε κάποτε, έχει να δώσει αλλαγές στο σκηνικό. Η χειρότερη ώρα όμως, αυτή που κορυφώνει την αδρεναλίνη του διοργανωτή ανεβάζοντας παράλληλα και τους καρδιακούς του παλμούς, είναι η τελευταία ώρα πριν ανοίξει η έκθεση. Είναι η στιγμή όπου όλοι οι εκθέτες έχουν λιγότερες καρέκλες στα περίπτερά τους, κάποια λάμπα καμένη, η πρίζα δε δίνει ρεύμα, το καλαθάκι των σκουπιδιών το χάσανε και... ήρθε το τέλος της γης και… απαράδεκτη οργάνωση και φωνές και φασαρίες, που απευθύνονται στο πρόσωπο του διοργανωτή.

Μια τέτοια ώρα θα σας περιγράψω, γιατί άφησε και στη δική μου μνήμη τα σημάδια της.

Ξημέρωμα Σαββάτου, επιστρέφω κατάκοπη και ξενυχτισμένη από το Ε.Κ.Ε.Π στο σπίτι  μου, να κάνω μόνο ένα μπάνιο, να φορέσω το λαμπερό χαμόγελο της αισιοδοξίας μαζί με το καινούριο μου φόρεμα και να επιστρέψω, πριν μαζευτούν οι 200 μαινόμενοι μπροστά στο γραφείο μου, εκεί στο μεσαίο επίπεδο του εκθεσιακού και να συντονίσω τα συνεργεία, ώστε στις 10 το πρωί να ανοίξει η έκθεση και να είναι όλοι ικανοποιημένοι με... καλαθάκια και καθαρά γραφεία.

Δε θυμάμαι ποια χρονιά ήταν, αλλά θυμάμαι ότι είχα "γλύψει" τους τοίχους και τις άπειρες κολώνες του κτιρίου και στα 3 επίπεδα, πουλώντας διπλάσια τετραγωνικά μέτρα από αυτά που νόμιζε ο Αλεξόπουλος ότι διαθέτει το κτίριό του, σε ένα... μινωικό λαβύρινθο με υποχρεωτική πορεία! Με αποκλεισμένη την πρόσβαση στο συνεργείο καθαρισμού, στον εξοπλισμό, ακόμα και στα κλιματιστικά, κάνοντας τη ζωή μου και αυτή των συνεργείων, ακόμα πιο δύσκολη.

Αφού πέτυχα την εμφανισιακή μου μεταμόρφωση, όλο καμάρι στρίβω από την Αχαρνών στην Εθνική οδό με το αυτοκίνητο και πέφτω πάνω σε μπλόκο της τροχαίας το οποίο αφού μου έφαγε 20 λεπτά από τον ανύπαρκτο χρόνο μου, μου έκοψε ένα δυνατό κοστούμι για παραβάσεις που δεν γνώριζα καν ότι τις έκανα.

Τρέμοντας από τα νεύρα μου, άναψα ένα τσιγάρο και πάτησα τέρμα το γκάζι για να προλάβω να φθάσω πριν τους 200 μαινόμενους. Με τις χαριτωμένες όμως κινήσεις που δεν έλεγχα από τα νεύρα μου, κάπου ακούμπησα το τσιγάρο και  φεύγει η κάφτρα του, προσγειώνεται στο καινούριο μου φόρεμα και του ανοίγει μια ξεγυρισμένη τρύπα μπροστά στη μόστρα.

Φθάνω στο ΕΚΕΠ και κρατώντας με το ίδιο χέρι την κλήση της τροχαίας και την τρύπα, τρέχω στην κυλιόμενη σκάλα σουρώνοντας το φόρεμα για να κρύψω την καταστροφή του. Άλλες φορές, το ανέβασμα αυτής της σκάλας είχε ένα καμάρι στο ύφος μου, βλέποντας τι κατάφερα να στήσω στο ισόγειο - ίσως και να εκλιπαρούσα για ένα μπράβο από όσους με έβλεπαν και επιθυμούσα να χαιρετήσω τα πλήθη που με θαύμαζαν.

Τώρα όμως, η σούρα από το μακρύ μαύρο φόρεμα, πιάστηκε στη σκάλα που άρχισε να το "ρουφάει" όλο και πιο πολύ, μέχρι που κόπηκε όλο το βολάν και έγινε μίνι. Εκεί, ανεβαίνοντας, άρχισα να βλέπω τους 200 που είχαν περικυκλώσει το γραφείο και προσευχήθηκα η σκάλα να ρούφαγε και εμένα...

Παρ' όλα αυτά, ανέπνευσα, πέταξα την κλήση και την τσάντα μου στο γραφείο, απελευθερώνοντας την τρύπα στη θέα όλων και απευθυνόμενη σε έναν εκθέτη από τους 200, που ξεχώριζε από το ύψος του και γνώριζα ότι ήταν ο πιο ήρεμος, είπα: "Απόστολε, μη μιλήσεις, θέλω 5 λεπτά".

Ο Απόστολος με πλησίασε και μου είπε με νόημα: Πρέπει να είσαι ευτυχής, γιατί αν πρόσεξες στην εθνική οδό, 10 λεπτά πριν φθάσεις, έγινε μια καραμπόλα με πολλά αυτοκίνητα και τραυματίες. Αν δεν σε είχε καθυστερήσει η τροχαία, ίσως ήσουνα ένας από αυτούς. Υπάρχουν και χειρότερα, Στέλλα.  

Aκολούθησε μια ευεργετική σιωπή σε όλη την ομήγυρη. Ίσως και κάποιοι να χαμογελούσαν καλοπροαίρετα, αντικρύζοντας την τσαλακωμένη φάτσα μου.

Ένα σας λέω: σε μισή ώρα, απόλυτη τάξη επικρατούσε στα περίπτερα, όλα στη θέση τους τακτοποιημένα, έτοιμα να υποδεχτούν τους εκατοντάδες επισκέπτες που άρχισαν να συνωστίζονται ήδη στη ρεσεψιόν. Σε λίγο, άλλη μια πετυχημένη έκθεση γάμου και βάπτισης, άνοιγε τις πύλες της.

Ανακουφισμένη, με απόλυτα φυσιολογικούς παλμούς, φώναξα: Βάλτε λίγη μουσική ρε παιδιά!