19 Απριλίου 2021
Και αν για κάτι ποτέ δεν θα ξεχάσω τον ΕΟΜΜΕΧ, είναι γιατί η πρώτη εγχώρια έκθεση που πρωτοπερπάτησα επαγγελματικά, αμούστακο, που λέει ο λόγος, παιδί τότε, ήταν η περίφημη ΤΕΧΝΗΜΑ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, την οποία εκείνος διοργάνωσε, και που αργότερα μετασχηματίστηκε σε ΕΚΘΕΣΗ ΛΑΪΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Και εκεί πρωτοχρησιμοποίησα το περίφημο κλειδί allen No 4, που έλυνε και έδενε τις τραβέρσες του αλουμινίου με τους ορθοστάτες και την όλη εκθεσιακή δομή των περιπτέρων.
Και ακόμα δύο σημαντικότατες εκθέσεις, η ΧΡΥΣΟΣ- ΑΣΗΜΙ στο ΟΑΚΑ και η έκθεση ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ στο ΟΑΚΑ αρχικά και μετέπειτα στο MEC Παιανίας. Με αυτό το κλειδάκι, λοιπόν, άνοιξα επαγγελματικά και εγώ τότε δειλά-δειλά, την πύλη των εκθέσεων.
Δε θα ξεχάσω επίσης τις εκθέσεις που γινόντουσαν στον Οργανισμό στην Μητροπόλεως, όπου στο ισόγειο κάποιοι μπορούν να θυμούνται ότι λειτουργούσε, σχεδόν μόνιμα, έκθεση χειροποίητων ελληνικών χαλιών. Εκεί, σε αυτές τις μικρές εκθέσεις στον όροφο της Μητροπόλεως, όπου φτιάχναμε εκθετήρια και μικρά περίπτερα, άρχισα να μαθαίνω τα μυστικά αυτού του σπουδαίου υλικού, του αλουμινίου, που έμελλε να κυριαρχήσει για πολλά χρόνια στο χώρο των εκθεσιακών κατασκευών σαν βασικό εκθεσιακό δομικό υλικό, ρόλο που κρατάει ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια.
Οι άνθρωποι του Οργανισμού από τους Διευθυντάδες μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο, παρήγαγαν σημαντικό έργο, πράγμα όχι και πολύ συνηθισμένο για μια κρατική δομή. Για μας δε, ως κατασκευαστές, αυτός ο Οργανισμός θα βοηθούσε στο να δυναμώσουν οι εταιρίες μας και μέσω του ανταγωνισμού των εργολαβιών (γιατί όλες οι εργολαβίες παίρνονταν μέσω μειοδοτικών διαγωνισμών, άντε να ξέφευγε και καμιά με ανάθεση - μην τρελαθούμε, στην Ελλάδα βρισκόμαστε!) να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας και τον επαγγελματισμό μας.
Και όντως, αν με ρωτήσετε προσωπικά, ναι, οι εκθέσεις του ΕΟΜΜΕΧ, μας βοήθησαν σαν εταιρία να εξελιχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι και αναγνωρίσιμοι στον χώρο.
Αλλά και από τα τότε κεντρικά Γραφεία του Οργανισμού, Ξενίας 16, έχω ζωντανές μνήμες εξαιτίας κυρίως των συχνών επισκέψεών μας εκεί, ιδίως όταν ερχόταν η ώρα της πληρωμής και τελείωνε η αγωνία της αναμονής. Γιατί ξέρετε. Δημόσιο χωρίς αναμονή πληρωμής, δεν γίνεται!
Υπήρχαν επίσης και τα παραρτήματα, προεξάρχοντος όλων των περιφερειακών γραφείων, εκείνου της Θεσσαλονίκης, που πάντα βέβαια σε συνεργασία με τα κεντρικά των Αθηνών διοργάνωνε τις κλαδικές εκθέσεις του Οργανισμού στη ΔΕΘ. Ο Οργανισμός έμοιαζε τότε να δουλεύει καλά.
Άλλωστε, εκεί εργαζόντουσαν πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, αρκετούς εκ των οποίων είχα την τύχη να γνωρίσω, ως ανιψιός τότε της θείας Καλλιόπης (Θεολογίτου), μιας και επισήμως δεν ήμουν ακόμα στην πρώτη γραμμή και οι συνεννοήσεις γινόντουσαν στο υψηλό επίπεδο, από Παπαγιαννόπουλο και εκείνης. Και με αυτούς τους ανθρώπους, κυρίως στο Τμήμα Προμηθειών, είχαμε πάντα αγαστή συνεργασία, τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο καθαρά διαπροσωπικό και ανθρώπινο.
Ακολουθεί ενότητα 3η...
Δημήτρης Θεολογίτης
