22 Μαρτίου 2021
Δημήτριος Παπαγιαννόπουλος. Μέρος 2ον
…ευχή και κατάρα λοιπόν να είσαι και να εργάζεσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο σαν τον Παπαγιαννόπουλο. Ήσουν δίπλα στην πηγή, σε έναν άνθρωπο που ανάπνεε μέσα στο ροκανίδι των εκθέσεων αλλά και στα γραφεία των τότε υπευθύνων, σε Υπουργεία, Οργανισμούς κ.λπ. Από την άλλη είχες να κάνεις με έναν άνθρωπο απαιτήσεων, που το μάτι του σε έκοβε από χιλιόμετρα μακριά. Και σε επίπεδο βοηθού του βοηθού, δε σήκωνε κουβέντα! Έτσι θα το κάνεις, σ΄αρέσει δε σ΄αρέσει!
Στα μαστόρια όμως ήταν αλλιώς. Άκουγε με προσοχή τις αιτιάσεις τους και συνήθως τους άφηνε να κάνουν τη δουλειά όπως τους βόλευε εκείνους καλύτερα, με την προϋπόθεση βέβαια η δουλειά να γίνεται άψογα. Τον θυμάμαι να κάθεται (όταν αποφάσιζε να καθίσει) σε μια καρέκλα στο εκθεσιακό και να σε φωνάζει από μίλια μακριά για να σε επιπλήξει, γιατί η τραβέρσα δεν είχε σφίξει καλά, ή το πανό της μελαμίνης δεν ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένο. Γιατί όντως είχε μάτι αετίσιο. Και το παράδοξο ήταν ότι πάντα το μάτι του έπεφτε στην κακοτεχνία. Εκεί που νόμιζες ότι άγγιξες την τελειότητα και ότι σε φώναζε για να σου δώσει τα εύσημα, τότε ήταν που σου ερχόταν η κατραπακιά… Τέλος πάντων, άδικη κοινωνία!
Κατά τα άλλα, κύριος στις πληρωμές του «ο παππούς», όπως τον φώναζαν τα τελευταία χρόνια όλοι οι εργάτες, αξιοσέβαστος και βαμμένος Ολυμπιακός, Πειραιώτης γαρ. Κουβαρντάς και γαλαντόμος, ήξερε που να ρίξει το μπαξίσι. Αλλά και στο προσωπικό πάντα κοντά. Εμείς ζυμωθήκαμε με το delivery στις εκθέσεις, πριν ακόμα έρθουν οι εποχές της μάσκας και της ποτοαπαγόρευσης. Εκείνος τα κανόνιζε αυτά. Το προσωπικό να είναι χορτασμένο. Και ειλικρινά δε θυμάμαι ποτέ να έδιωξε κάποιον από τη δουλειά. Απλά τον έκανε να καταλάβει ότι θα έπρεπε να φύγει από μόνος του, μιας και τον έκανε να αισθάνεται ξένο σώμα.
Και έτσι πέρναγαν οι εκθεσιακές ημέρες και τα εκθεσιακά χρόνια. Γιατί να ξέρετε… εμείς οι εκθεσιακοί δεν μετράμε τον χρόνο με το γρηγοριανό ημερολόγιο. Τον μετράμε είτε με Παρασκευοσαββατοκύριακα είτε με Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερα. Είναι οι πιο συνηθισμένες ημέρες λειτουργίας των εκθέσεων. Οι υπόλοιπες ημέρες είναι για όλα τα άλλα, δηλαδή προετοιμασία της επόμενης, τακτοποίηση λογαριασμών, πληρωμές προσωπικού, τιμολόγια, λογιστήρια κλπ, κ.λπ.
Θα μου πείτε, και ο χρόνος για σένα, ο προσωπικός, πού βρίσκεται; Ααα, εδώ είναι το μυστικό! Η προσωπική ζωή του εκθεσιακού είναι οι ίδιες οι εκθέσεις. Εκεί μέσα θα ενημερωθεί, εκεί μέσα θα ερωτευτεί, εκεί μέσα θα διαλεχθεί, θα διαπληκτιστεί, θα βριστεί και όλα τα σχετικά. Εξάλλου αυτό σημαίνει έκθεση. Η ζωή του εκθεσιακού είναι σαν τη ζωή του ναυτικού. Φεύγεις για δουλειά και δεν ξέρεις πότε θα γυρίσεις.
Είναι μια δουλειά που δεν ενδείκνυται για παντρεμένους, ή για μέλλοντες συζύγους, ακόμα και για γκόμενους. Ενώ είσαι μέσα στον κόσμο, είναι και μια ιδιότυπα μοναχική δουλειά. Γιατί πώς να εξηγήσεις στη γυναίκα που σε περιμένει σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο στις 8 το βράδυ, το πώς εσύ τα κατάφερες να γυρίσεις στις 8 το πρωί. Δε μπορεί! Κάτι πονηρό θα συμβαίνει! Και αρχίζουν τα ψαξίματα σε τσέπες, σε πορτοφόλια, σε κινητά, τότε ακίνητα ακόμα… Και ακόμα κι αν δε βρεθούν τα πειστήρια του εγκλήματος, η δυσπιστία παραμένει.... Πού θα πάει δε θα τους πιάσω στα πράσα;
Να μια από τις άπειρες ιστορίες εκθεσιακής καθημερινής τρέλας. Θέλετε κι άλλες;
Από όλα έχει ο μπαξές…
Δημήτρης Θεολογίτης
