3 Μαρτίου 2021
Που είχαμε μείνει λοιπόν; Α ναι, στην πρώτη μου επαφή με τις εκθέσεις. Και τι επαφή! Στο εξωτερικό…
Νάτο λοιπόν το φορτηγό στο εκθεσιακό στο Charles de Gaule στην πόλη του φωτός. Κατ΄ όνομα βέβαια, γιατί εγώ το φως της μέρας δεν το πρόλαβα στο Παρίσι στη διάρκεια της προετοιμασίας. Δεν κατάφερα να το δω πρωί, παρά μόνο βράδυ. Για να μην σας πω ότι για την παράδοση του Ελληνικού περιπτέρου στους εκθέτες για την τοποθέτηση των εκθεμάτων τους, χρειάστηκε σερί δουλειά 36 ωρών με τα αντίστοιχα ξενύχτια. Εκεί έμαθα γι αυτή την ωραία συνήθεια των κατασκευαστών περιπτέρων, να το ξενυχτάνε τις παραμονές των εκθέσεων, να το γλεντάνε δηλαδή! Ε, ρε γλέντια να δουν τα μάτια σας!
Το ξενύχτι αναπόφευκτο, μιας και το Ελληνικό περίπτερο ήταν εξ ολοκλήρου από ξυλεία και στήθηκε επιτόπου με μαραγκούς και μαραγκούς. Κόβε, ράβε και δε συμμαζεύεται! Έτσι ήταν τα πράγματα τότε.
Εγώ, αμούστακο παιδί 26 ετών, με ελάχιστη πείρα στα μαστοριλίκια, πάσχιζα να συνεννοηθώ με τους αρχιμάστορες. Βλέπεις, υπάρχει και η σχετική ορολογία που, για να τη μάθεις, αν δεν φας τη σκόνη και το πριονίδι στη μάπα, τίποτα δε κάνεις…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μία μέρα πριν την παράδοση, ο παραλαβών το έργο εμπορικός ακόλουθος της πρεσβείας της Ελλάδος στη Γαλλία, απεφάνθη ότι τα χρώματα του περιπτέρου, συνδυασμός μπλέ και κίτρινου, παρέπεμπαν στη σημαία της Σουηδίας! Και παρόλο που το χρώμα των περιπτέρων ήταν σύμφωνο με το δείγμα που μας είχε δοθεί, τίποτα δεν άλλαξε στην αρχική απόφαση! Όλο το ξυλοπερίπτερο έπρεπε να βαφεί ξανά από την αρχή! Και βουρ οι μαραγκοί, οι ηλεκτρολόγοι και οι μπογιατζήδες, μαζί και τα μαστοράκια να βάφουν και να μη σώνουν… Τελικά σώθηκε η παρτίδα, αλλά εγώ το μάθημα, το πήρα. Οι εκθέσεις τα έχουν αυτά, ή μάλλον έχουν μόνο αυτά. Τα δύσκολα, δηλαδή…
Και πέρασαν οι μέρες της προετοιμασίας, αλλά και η πρώτη επόμενη στα κρεβάτια μας, του ξενοδοχείου. Και μετά, το Παρίσι από ψηλά συννεφιασμένο, με κατεύθυνσή μας προς Mont Blanc, Βενετία, Κορφού, κλπ. Ίσα που ξεχώρισα τον Πύργο του Άιφελ. Τι εμπειρία κι αυτή! Αλλά το μικρόβιο, μικρόβιο! Τι κι αν ξενυχτήσαμε και μας βγήκε η πίστη ανάποδα, τι και να τα χέρια μας μέρες πονούσαν από τα κοψίματα και τις άπειρες ρολιές των βαψιμάτων. Εγώ το παράσημο το πήρα και έτσι άρχισα να χτίζω το εκθεσιακό βιογραφικό μου. Κατασκευαστής του Ελληνικού περιπτέρου στην έκθεση Sial Παρισίων του 1985 (αν θυμάμαι καλά), κι ας ήμουν ο βοηθός του βοηθού, το μαστοράκι. Έτσι πήρα τα πρώτα γαλόνια γιατί ακολούθησε κολλητά και δεύτερο ελληνικό περίπτερο, στο Μόναχο στην Αnuga και έτσι δέσαμε…
Καταστάσεις για δέσιμο.. Βλέπεις, είχα και αυτό το κουσούρι της φιλοτιμίας και σκούρηναν τα πράγματα. Το δύσκολο για μένα ήταν να μπορέσω να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι αυτή η δουλειά κάποτε σε κάποιο απώτατο χρόνο θα κληρονομείτο σε μένα (βλέπε θεία Καλλιόπη), αλλά ταυτόχρονα θα έπρεπε να τρώω αγόγγυστα όλες τις αγγαρείες από τα μαστόρια. Κι έριξα βέβαια τα μούτρα μου. Εκκολαπτόμενο αφεντικό μεν, αλλά, κομμένος ο τσαμπουκάς. Από τη βάση, όπως ξεκίνησαν όλοι. Και τελικά, αν και πολύ ζορίστηκα με το συγκεκριμένο πόνημα, μετά από πολλά χρόνια εκθεσιακής ενδοσκόπησης απεφάνθην ότι ορθώς έγινε όπως έγινε…
Δημήτρης Θεολογίτης
