Μαθήματα Εκθεσιακής Ιστορίας - Μέρος 22

22 Νοεμβρίου 2021

Τρίτος σταθμός των εκθεσιακών μας διαδρομών: Euroline Ltd. Γιώτα και Στέλλα Στεργίου. Δύο πραγματικές κυρίες των εκθέσεων…

Και για του λόγου το αληθές αναφέρω ένα νούμερο... 65 (!) εκθεσιακές διοργανώσεις σε περίπου 35 χρόνια επαγγελματικής ζωής! Και προσέξτε σε μια μονοθεματική έκθεση, την εμβληματική έκθεση και δειγματισμoύ, BRIDELINE. Υπήρξε βέβαια και η έκθεση ΑΜΠΑΛΑΖ που διοργανώθηκε για 4 περίπου χρόνια αλλά που τελικά ενσωματώθηκε κι αυτή στην μεγάλη κύρια έκθεση.

Και μόνο το παραπάνω νούμερο τα λέει όλα. Γιατί όσο εύκολη μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται μια πρώτη επιτυχία μιας επαγγελματικής δραστηριότητας, η συνέχεια της και κυρίως η διάρκεια της είναι αυτή που καταξιώνει και εδραιώνει αυτήν την προσπάθεια. Όντως, αυτό που πέτυχαν η Γιώτα και η Στέλλα με τον επαγγελματισμό τους, και επιτρέψτε μου να πω, - γιατί τις γνωρίζω και προσωπικά - και με την νοικοκυροσύνη τους, δεν είναι εύκολο. Πήραν ένα κλάδο χωρίς καμιά κλαδική ή συλλογική προϊστορία, σχεδόν από το μηδέν, και έφθασαν να δημιουργήσουν μια έκθεση θεσμό στον χώρο και κυρίως να αναδείξουν τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνταν σε αυτόν και να γίνει η έκθεση εφαλτήριο της εξέλιξής τους.

Έτσι κάπως ξεκίνησε η όλη αυτή θαυμαστή διαδρομή από τότε που η Στέλλα Στεργίου έγραφε στο Πάνθεον και στην Μεσημβρινή ασχολούμενη με αυτές τις υπό ανάδυση επιχειρήσεις του κλάδου του γάμου και τις βάπτισης ή βιοτεχνίες που άρχιζαν να βγαίνουν δειλά - δειλά προς τα έξω σε συνάντηση με τους καταναλωτές ή τους εμπόρους που θα δημιουργούσαν έναν κλάδο ισχυρό και ανταγωνιστικό.

Γιατί αν θέλουμε να μιλάμε για εκθεσιακή ιστορία, οφείλουμε αυτό να το αναφέρουμε και να το τονίσουμε. Η έκθεση BRIDELINE δεν ήταν απλά μια έκθεση. Ήταν η αρχή και η συνέχεια ενός ολόκληρου κλάδου. Μέσα από τις εκθέσεις αυτές, εδραιώθηκε η κλαδική συνείδηση στους μετέχοντες και οι επιχειρήσεις άρχισαν να επενδύουν πλέον σε αυτήν.

Οι πρώτες διοργανώσεις στην λιανική για 3 χρόνια με πρώτη την έκθεση κοινού στο Ζάππειο το 1986, όπου έγινε μια εκκωφαντική αρχή και στη συνέχεια σε ξενοδοχειακούς εκθεσιακούς χώρους. Από το 1990 και μέχρι σήμερα, οι εκθέσεις είναι πλέον εκθέσεις χονδρικής σε καθαρά εκθεσιακούς χώρους, για πολλά χρόνια στο Ε.Κ.Ε.Π. στην Μεταμόρφωση και εσχάτως στο Μ.Ε.C. Παιανίας.

Και η έκθεση στην μεγάλη αυτή διαδρομή παρέμεινε και παραμένει δυνατή, παρόλες τις κρίσεις στην μνημονιακή Ελλάδα και τελευταία στην Ελλάδα της παρατεταμένης υγειονομικής κρίσης. Εδώ φαίνεται και η δύναμη μιας εταιρίας. Να μπορεί στις διαφορετικές συγκυρίες να διατηρεί τη συνοχή της και να κρατά κοντά τους πελάτες της, γιατί απλά την εμπιστεύονται και ξέρουν ότι η διοργάνωση θα τους βοηθήσει να συνεχίσουν και αυτοί τον κύκλο τους.

Έτσι το ραντεβού του Ιανουαρίου, μετά από το αναγκαστικό διάλλειμα λόγω του ιού, έχει ήδη κλειστεί. Και ειλικρινά θα είναι μια μεγάλη ανάσα για τον κλάδο μετά την ανομβρία των δύο τελευταίων χρόνων.

Εγώ την Στέλλα και την Γιώτα τις γνώρισα κυρίως στο Ε.Κ.Ε.Π. αλλά και λίγο πριν, όταν κατασκευάζαμε τις δομές της έκθεσης τους μαζί με τον απαραίτητο εξοπλισμό.

Δεν θα ξεχάσω τα ατέλειωτα εκείνα ξενύχτια του Ιανουαρίου, τα περίφημα γυρίσματα των εκθέσεων, προετοιμάζοντας και φτιάχνοντας τα περίπτερα, ώστε αυτά να είναι τάχιστα έτοιμα για να μπουν να στολίσουν οι εκθέτες. Και εμείς οι εκθεσιακοί όταν λέμε γυρίσματα, δεν εννοούμε τα του καιρού. Εννοούμε την αποξήλωση της προηγούμενης έκθεσης που συνήθως ξεκινάει από το βράδυ της Δευτέρας ώστε από Τρίτη βράδυ, ο χώρος να αρχίσει να διαμορφώνεται για την επόμενη έκθεση και τις περισσότερες φορές και με αλλαγή μοκέτας. Καταλαβαίνετε την πίεση!

Η Στέλλα λοιπόν μπροστά με το σχέδιο και το συνεργείο από πίσω να ‘’χαράζουμε’’ την έκθεση, δηλαδή να σημαδεύουμε τις διαστάσεις των περιπτέρων και απ΄έξω να γλυκοχαράζει η επόμενη και η μεθεπόμενη μέρα… μέχρι την ευλογημένη έκτη ημέρα κατά τας γραφάς, ημέρα του Σαββάτου, όπου με την έναρξη, όλοι με τα καλά τους, έπρεπε να υποδέχονται τους επισκέπτες και ας ήταν κουρέλια μέσα τους από τα ξενύχτια.

Αυτά όμως ήταν που μας ένωσαν, μας έφεραν κοντά και άθελα μας, γίναμε και εμείς ένα μέρος αυτής της εκθεσιακής ιστορίας που γράφτηκε και γράφεται κάθε σεζόν στις εκθεσιακές αίθουσες. Μόνο ευχάριστες αναμνήσεις φέρνω στον νου μου ενθυμούμενος στιγμές της συνεργασίας μου με την Γιώτα και τη Στέλλα Στεργίου, παρόλη την πίεση, την αγωνία και το βάρος της ευθύνης που σηκώναμε όλοι για να είμαστε σωστοί στα χρονοδιαγράμματα και στην παράδοση των περιπτέρων.

Και για να μην νομίζετε ότι θα τελειώσουμε έτσι απότομα και θα αναχωρήσουμε για άλλες εκθεσιακές πολιτείες...Στο επόμενο επεισόδιο θα υπάρχει μια έκπληξη. Γιατί το να διηγείσαι κάτι προσωπικά, είναι χίλιες φορές καλύτερο από το να το μεταφέρεις μέσω κάποιου άλλου, ιδίως όταν διαθέτεις το ταλέντο του λόγου αλλά φυσικά και την πένα! Τον νου σας λοιπόν.... Επ΄ ουδενί μην χάσετε την επόμενη συνέχεια!

 Δημήτρης Θεολογίτης