Μαθήματα Εκθεσιακής Ιστορίας - Μέρος 17ο

6 Σεπτεμβρίου 2021

Να ‘μαι λοιπόν αρματωμένος, με allen κλειδί, πανό και πανουδάκια, τραβέρσες, τραβερσάκια, μετώπες μετωπάκια, καραούλι στο Σύνταγμα, να περιμένω στις 12:30 ακριβώς, το βράδυ, το φορτηγό να ανέβει στην απαγορευμένη ζώνη της πλατείας. Για να αράξει - πού αλλού; - στο πλάι, εκεί κοντά στο περίφημο εξωτερικό ασανσέρ του μετρό, από όπου και έπρεπε όλα αυτά τα υλικά, μαζί με εξοπλισμό, γραφεία, καρέκλες, ράφια κ.λπ. να ξεφορτωθούν και με ειδική διαδικασία να μπουν στο ασανσέρ για να κατέβουν στο πρώτο επίπεδο και να τα προωθήσουμε μετά στην αίθουσα.

Και εκεί, αλήθεια, έγινα καλύτερος Χριστιανός, παρακαλώντας την Παναγία να μεριμνήσει, μην τυχόν και πάθει κάτι το μπαρουτοκαπνισμένο αυτό ασανσέρ και κολλήσει μεταξύ των ορόφων. Τί θα σήμαινε αυτό; Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, από τον πιθανότατο κίνδυνο η έκθεση να μην είναι έτοιμη το πρωί, οπότε συνειρμικά καταλαβαίνετε τι επιπτώσεις θα είχε κάτι τέτοιο! Με μία λέξη: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ! Γιατί πότε να προλάβεις να φέρεις άλλα υλικά, να τα ξεφορτώσεις, να στηθούν τα περίπτερα και να είναι όλα έτοιμα με τους εκθέτες στημένους στις 9:00 το πρωί; Στο μετρό Συντάγματος παίζεις όχι με τις ώρες, αλλά με τα δευτερόλεπτα… Αξέχαστες εμπειρίες.

Πάντως, η Παναγιά βοήθησε και το ασανσέρ δεν μας πρόδωσε… Τουλάχιστον όχι σοβαρά. Άντε μια - δυο φορές τα πράγματα να μεταφέρθηκαν «χεράτο» στην αίθουσα, με το προσωπικό να ξεπατώνεται στο ανέβα - κατέβα από πλατεία στο ημιυπόγειο και μετά στο πάνω - κάτω στη σκάλα, στο στήσιμο των δομών των περιπτέρων. Να σημειώσω, επίσης, ότι με το στήσιμο των δομών δεν τελείωνε το έργο μας, γιατί ακολουθούσε η ηλεκτρολογική εγκατάσταση, καλώδια, πίνακες, φωτιστικά σποτ, πρίζες… Και μετά ,γραφεία, καρέκλες, ράφια, πάγκοι…

Σε όλη αυτήν την όμορφη κατάσταση είχαμε βέβαια και την ανάλογη παρέα. Και πρώτα - πρώτα τον εργοδότη, τον οργανωτή της έκθεσης και μαζί αχώριστη βραδινή παρέα τους εκθέτες που αγκομαχώντας και αυτοί και αγωνιούντες, ξεροστάλιαζαν με χιόνια και με ζέστες έξω από την αίθουσα περιμένοντάς μας να τελειώσουμε για να ξεχυθούν να στήσουν τα περίπτερά τους. Και άλλοτε είχαν τύχη, γιατί η κατασκευή ξεκινούσε από εκεί που είχαν νοικιάσει χώρο και έτσι άρχιζαν σχετικά νωρίτερα το στήσιμο. Τι νωρίτερα δηλαδή, αντί για 3:00 – 3:30 το πρωί, άντε στις 2:00 με 2:30. Θα μου πείτε, ήταν τόσο σημαντική αυτή η διαφορά; Και βέβαια ήταν, όταν θα έπρεπε ξενυχτισμένοι να στήνουν και το πρωί να είναι και έτοιμοι να υποδεχτούν τους πρώτους πελάτες…

Αλλά μη νομίζετε ότι οι προσευχές τελείωναν με την πρωινή έναρξη της έκθεσης στις 9:00. Μετά άρχιζαν οι επόμενες αγωνίες. Θα μπει κόσμος, ή δεν θα μπει; Θα μπει κόσμος, αλλά θα ψωνίσει; Θα γίνει κανένα ξαφνικό μπλακ άουτ και θα πέσουν τα φώτα, θα κάνει καμιά κουτουράδα κανένας εκθέτης και θα βραχυκυκλώσει καμιά πρίζα, θα ανοίξει καλά το τραπέζι του για να μη γκρεμιστούν τα πράγματά του με το πρώτο φύσημα του (ανύπαρκτου) αιρ-κοντίσιον; Και χιλιάδες τέτοιες μικρές και μεγάλες αγωνίες…

Και εγώ να βρίσκομαι πάντα πίσω από το οτιδήποτε. Ακόμα και ιατρική ανάνηψη να χρειαζόταν, εμένα θα φώναζαν... Έτσι δουλεύτηκα με τον χώρο αυτό, που από τη μία τον λάτρεψα και από την άλλη τον μίσησα. Τον αγάπησα γιατί μου έδωσε αυτό το επαγγελματικό φιλί της ζωής και εκεί γνώρισα μια άλλη εκθεσιακή κάστα ανθρώπων, ανθρώπους πιο απλούς, πιο προσιτούς, λιγότερο σμιλεμένους στη "δηθενιά" των ακροπόλεων των μεγάλων εκθεσιακών κέντρων, και που μαζί τους δέθηκα, έζησα από κοντά τις δικές τους αγωνίες και εκείνοι αρκετές φορές μου είπαν και την καλή κουβέντα. Τώρα γιατί τον μίσησα; Αυτό θα το αποκαλύψω στην επόμενη ιστορία…

Πολλά περισσότερα, στην επόμενη συνέχεια… κρατήστε σταθερά τη βελόνα σας στη συχνότητα του ExposGreece!!!

Δημήτρης Θεολογίτης

Βρείτε εδώ την πλήρη ατζέντα με όλες τις εκθέσεις που θα πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα!