Μαθήματα Εκθεσιακής Ιστορίας - Μέρος 16ο

26 Ιουλίου 2021

Και μετά την καταγραφή της παρούσας κατάστασης, αλλά και κάποιες σκέψεις για το μέλλον και την εξέλιξη του κλάδου των εκθέσεων, ας κάνουμε μια μικρή βουτιά -μιας και είμαστε στο μέσο του καλοκαιριού- στο απώτατο εκθεσιακό μου παρελθόν. Και το ονομάζω παρελθόν, γιατί αφορά στην προ-covid εποχή. Γιατί κάπου εκεί για μένα και φυσικά όχι μόνο για μένα, σταμάτησε ο εκθεσιακός χρόνος.

Από εκεί και πέρα, ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει, όταν με το καλό θα ξανανοίξει ο κλάδος, θα συνιστά ενδεχομένως ένα καινούριο εκθεσιακό παρόν και ελπίζω και ένα ορατό εκθεσιακό μέλλον για όλους τους ασχολούμενους με τα των εκθέσεων.

Σεπτέμβρης 2012. Μέσα στην απελπισία του τέλους της εκθεσιακής μου περιπέτειας στο Ε.Κ.Ε.Π. και στην εναγώνια αναζήτηση επαγγελματικής συνέχειας, μια αναπάντεχη ευκαιρία παρουσιάζεται. Εκθέσεις στο Σύνταγμα, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του μετρό. Ξέρετε, αυτόν τον πασίγνωστο χώρο αναβαίνοντας τις κυλιόμενες από τις αποβάθρες προς την πλατεία. Ένας χώρος μικρός μεν, 500 μεικτών τετραγωνικών και περίπου 250 καθαρών τετραγωνικών, αλλά με το αχτύπητο ατού των 300.000 καθημερινά διερχομένων ατόμων, όπως με υπερηφάνεια διαφήμιζε η διοίκηση του εμπορικού τμήματος της ΣΤΑΣΥ, που είναι και ο φορέας εκμετάλλευσης του χώρου αυτού.

Εύλογα θα με ρωτήσετε, πώς εσύ από τα 20.000 τετραγωνικά του Ε.Κ.Ε.Π. στριμώχτηκες στα 500 του Συντάγματος; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί, αν και η απόλυτη σύγκριση είναι συντριπτική, στη δύσκολη αυτή φάση της επαγγελματικής μου ζωής, η αίθουσα στο Σύνταγμα ήταν το φιλί της ζωής, ή αν θέλετε, το σωσίβιο στον ωκεανό της επαγγελματικής μου απόγνωσης και αβεβαιότητας. Ήταν το πλοίο που πέρασε δίπλα από το ακατοίκητο νησί που με είχε ξεβράσει η εκθεσιακή φουρτούνα και με περισυνέλλεξε.

Έτσι, δειλά-δειλά μπήκα σε ένα χώρο, που θα χάραζε την επαγγελματική μου καθημερινότητα για τα επόμενα χρόνια.

Νέες, απρόσμενες εκθεσιακές εμπειρίες, νέες συνθήκες εργασίας, διαφορετικές και πολύ πιεστικότερες ανάγκες, αλλά πάντα με προεξάρχουσα την ανάγκη και την απόλυτη συνθήκη να παραδοθούν έτοιμα τα περίπτερα, ώστε στις 9 π.μ. τα ρολά της αίθουσας να σηκωθούν και όλα να είναι έτοιμα για να ανοίξει η έκθεση. Γιατί στο μετρό Συντάγματος οι εκθέσεις διαρκούν 3 μέρες και μπορούν είτε να ανανεώνονται είτε να διακόπτονται, ανάλογα με τη σειρά των διοργανωτών που νοικιάζουν μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες τον χώρο.

Και ενώ πρόκειται για ένα μικρό χώρο, ο αριθμός των περιπτέρων κατά μέσο όρο φτάνει τα 30. Το γεγονός αυτό, καθώς και ο ελάχιστος χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στην είσοδο του κατασκευαστή των περιπτέρων, της μεταφοράς, της προετοιμασίας, της κατασκευής, του εξοπλισμού και της  παράδοσης των περιπτέρων, δημιουργεί μια έντονη πίεση, τόσο στον οργανωτή όσο και στον κατασκευαστή, από τον οποίο και εξαρτάται και η έγκαιρη παράδοση των περιπτέρων. Γιατί, τελικά, επάνω του πέφτει όλο το βάρος.

Και αν σας ενδιαφέρει να μάθετε, έχουμε και λέμε: Ώρα εισόδου στο χώρο για ξεφόρτωμα από την πλατεία, 12:30 το βράδυ για τις καθημερινές και για τα Σαββατοκύριακα 2:30 τα ξημερώματα. Και πότε πρέπει να ανοίξει η έκθεση; Μην τα ρωτάτε! Με τα δομημένα περίπτερα στημένα, με την ηλεκτρολογική τους εγκατάσταση και τον εξοπλισμό τους, αλλά και με τους εκθέτες και τα εκθέματα τους έτοιμα, τοποθετημένα, στις 9:00 το πρωί της ίδιας ημέρας!

Θα κάνω μια αντιπαραβολή με το γνωστό κόμικ, όπου ο Λούκι Λουκ διαφημιζόταν σαν πιο γρήγορος από τον ήχο, πιο γρήγορος από τη σκέψη, πιο γρήγορος και από τη σκιά του! Νομίζω ότι αυτή η περιγραφή ταιριάζει γάντι με τη διαδικασία εκτέλεσης των εργασιών κατασκευής των περιπτέρων στο μετρό Συντάγματος! Αφού χαριτολογώντας έλεγα (ενώ "σκοτωνόμασταν" για την έγκαιρη παράδοση) ότι αυτή είναι η μόνη έκθεση που ο εκθέτης έρχεται να παραλάβει δομημένα περίπτερα πριν ακόμα μπει ο κατασκευαστής! Και τούτο είναι όντως πέρα για πέρα αληθινό...

Και αν σας συνεπήρε η περιγραφή μου, κάντε λίγη υπομονή για τη συνέχεια κι αυτής της εκθεσιακής μας ιστορίας στο επόμενο επεισόδιο!

Δημήτρης Θεολογίτης