Εκθεσιακές Ιστορίες: Δημοσθένης Βαρβέρης

3 Νοεμβρίου 2021

Πιστός λοιπόν στο ραντεβού μας, ξεκινώ το εκθεσιακό ταξίδι μαζί σας και όταν λέω μαζί σας, εννοώ εσάς τους εκθεσιακούς, που γράψατε τη μεγάλη ιστορία των εκθέσεων στην Ελλάδα, αλλά και που γράφετε στις σελίδες των δικών μου εκθεσιακών ιστοριών…

Και αυτό το ραντεβού μυρίζει θάλασσα. Αλλά και βουνό και λόγγο!

Δημοσθένης Βαρβέρης: Κυνήγι-Ψάρεμα

Ο Δημοσθένης θα μας ταξιδέψει και αυτός πίσω στον χρόνο στο μακρινό 1981, όταν ανήσυχος νέος έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο των εκθέσεων. Αρχικά σαν σπόνσορας, αλλά και διαφημιστής άλλων ανθρώπους των εκθέσεων, όπως ο Αθανασίου ή ο Σιδηρόπουλος, αλλά και λίγο αργότερα σαν Διοργανωτής. Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, σε ένα σχετικά παρθένο χώρο όπως ήταν τότε ο εκθεσιακός, υπήρχαν περισσότερες επιλογές στη θεματολογία, αλλά και στη μορφή που θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια διοργάνωση.

Έτσι, γεννήθηκε το Κυνήγι – Ψάρεμα με πρώτο σταθμό το ΣΕΦ. Θέλετε να μάθετε τετραγωνικά καλυμμένου χώρου; Γύρω στα 600. Και για να κάνουμε και ένα… πέταγμα στο χρόνο, στην εκθεσιακή σκουληκότρυπα, η συγκεκριμένη έκθεση έφτασε τα 6.000 (!) τετραγωνικά μέτρα, μέτα, βέβαια, από πολύ κόπο, προγραμματισμό και επενδύσεις. Και όπως μπορεί κανείς να καταλάβει, οι επενδύσεις δεν αφορούν μόνον έξοδα και αριθμούς, αλλά και ατέλειωτες ώρες εργασίας, μεγάλο φορτίο ευθύνης και φυσικά, συναισθηματική εμπλοκή και προσωπικό κόστος, ώστε όλα να μπορούν να διευθετούνται σε αυτόν τον απρόβλεπτο και εξοντωτικό χώρο της διοργάνωσης εκθέσεων.

Τότε, στην αρχή, θεματολογικά επικρατούσε το Κυνήγι σε ποσοστό σχεδόν 90% αφού το ψάρεμα και ιδίως αυτό με καλάμι, ήταν σε νηπιακή ακόμα μορφή. Σταδιακά στην έκθεση το Ψάρεμα άρχισε να ανεβαίνει και να αρχίζει να φτάνει και να ξεπερνάει το Κυνήγι. Οι χώροι του ΣΕΦ που χρησιμοποιούνταν ήταν το φουαγιέ της Αίθουσας Μελίνας Μερκούρη και το περιστύλιο. Και αν κάτι μου υπενθύμισε ο Δημοσθένης, είναι ότι υπήρχε μια αίθουσα παραπλεύρως του ΣΕΦ, η αίθουσα  Μιχόπουλου, όπου και εκεί γίνονταν εκθέσεις, μιας και ο χώρος αυτός ήταν πιο εύκολος στο στήσιμο, αν και πιο απομονωμένος. Και από εκεί πέρασε στη διαδρομή της η έκθεση.

Μετά από λίγα χρόνια θα ξεκινούσε και η σχετική εκδοτική δραστηριότητα, με πολύ πετυχημένα έντυπα του χώρου, τα οποία φυσικά εξακολουθούν και σήμερα να αποτελούν σημεία αναφοράς.

Ένας δεύτερος χώρος που διεξήχθησαν εκθέσεις, είναι το εκθεσιακό του Ζαρμπή στην Κηφισίας. Βέβαια, η δική μου συνάντηση με τον Δημοσθένη Βαρβέρη και την Akmon Media έγινε πολύ αργότερα το 2002, ενώ ήδη από το 1995 η έκθεση είχε μεταφερθεί σε ένα καλύτερο, μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο χώρο, το Ε.Κ.Ε.Π., μιας και ήδη το μέγεθός της την έκανε πλέον να ασφυκτιά στα στενά και δαιδαλώδη επίπεδα του εκθεσιακού του Ζαρμπή, ή στον απρόσωπο χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Εκεί η έκθεση έμεινε για 13 χρόνια. Και όταν έφυγε από εκεί ήταν καθαρά για πρακτικούς λόγους, γιατί αφενός ο εσωτερικός χώρος δεν αρκούσε, αλλά και γιατί το πάρκινγκ ήταν ανεπαρκές για τέτοια μεγάλη κοσμοσυρροή. Γιατί οι εκθέσεις Κυνήγι – Ψάρεμα βούλιαζαν κυριολεκτικά από κόσμο…

Ο επόμενος εκθεσιακός σταθμός της έκθεσης ήταν ο χώρος του πρώην Δυτικού Αεροδρομίου, όπου πλέον μπόρεσε να απλωθεί και κυρίως να λυθεί το μέγιστο πρόβλημα του πάρκινγκ, αφού είχε ήδη φτάσει το μετρό, αλλά και οι χώροι στάθμευσης ήταν άφθονοι. Εκεί η έκθεση έδειξε την δυναμική της και βοήθησε ουσιαστικά και τους εκθέτες αλλά και γενικότερα το χώρο να προοδεύσει, κλαδικά.

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε επίσης στο Κτίριο της Ξιφασκίας στο Ελληνικό έναν επίσης κατάλληλο και βολικό χώρο για μια τέτοια έκθεση, αλλά και τις εγκαταστάσεις του ΤΑΕΚWODO.

Και επειδή πιο μεγάλη σημασία από τα νούμερα και τις επιδόσεις έχουν οι άνθρωποι και η φιλοσοφία τους στον επαγγελματικό τομέα ενασχόλησής τους, θα παραθέσω την απάντηση που μου έδωσε ο Δημοσθένης στην ερώτηση, αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο, που στη διάρκεια των διοργανώσεών του θα μπορούσε να  θυμηθεί ή να αναφέρει σαν highlight. Και αυτό ήταν η ικανοποίησή του όταν επισκέπτες στις εκθέσεις του δήλωναν ότι είδαν ακόμα περισσότερα πράγματα από αυτά που περίμεναν αρχικά. Φυσικά, είναι μέγιστη η ικανοποίηση του Διοργανωτή, όταν αφενός υπάρχει επισκεψιμότητα, αλλά ταυτόχρονα και ευχαριστημένοι εκθέτες. Και σας διαβεβαιώνω ότι ιδίως το δεύτερο, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα…

Όσο για το τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να τον ανησυχήσει σε μια διοργάνωση, η απάντηση είναι, οι εξωγενείς παράγοντες. Για παράδειγμα, μια απεργία των μέσων μεταφοράς, μια απεργία / διαδήλωση στους Δημόσιους χώρους όπου έχεις επιλέξει για να κάνεις την έκθεση κ.λπ…

Και αφού μιλήσαμε για παρελθόν και παρόν, μοιραία η κουβέντα φτάνει στο κρίσιμο θέμα των ημερών μας. Τί γίνεται  από εδώ και πέρα, στην post (;) Covid εποχή;

Η άποψη του Δημοσθένη Βαρβέρη είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και ρεαλιστική. Το σκηνικό έχει αλλάξει, μια και οι εποχές αλλάζουν. Ο φυσικός επισκέπτης των εκθέσεων σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε virtual επισκέπτη. Όλο και περισσότερο η χρήση του Internet επιτρέπει στον καθένα μας να βρίσκει άκοπα και γρήγορα κάθε πληροφορία για οτιδήποτε ψάχνει, να βλέπει να χαρακτηριστικά του, να συγκρίνει και στην τελική να αποφασίζει και να παραγγέλνει ηλεκτρονικά. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δύο πράγματα τελικά ψάχνει. Χρόνο και άνεση.

Μήπως έφθασε το τέλος της εποχής των… δεινοσαύρων; Η απάντηση που μου δόθηκε είναι ότι η αλλαγή της μορφής των εκθέσεων είναι μονόδρομος, αλλά και φυσική συνέπεια της εξέλιξης των πραγμάτων. Βαδίζουμε για εκθέσεις πολλών επιπέδων, που θα περιλαμβάνουν πολλά παράλληλα events σε στυλ επιδείξεως, ψυχαγωγίας, διαδραστικότητας. Πάντα η προσωπική επαφή θα παίζει το ρόλο της, αλλά πλέον οι Διοργανωτές θα πρέπει δημιουργικά να στήνουν ένα νέο σκηνικό/πλαίσιο έκθεσης, όπου θα μπορεί ο καθένας και να ενημερωθεί και να ψυχαγωγηθεί και να πληροφορηθεί πάνω στις εξελίξεις στο χώρο ενδιαφέροντός του. Όλα με το σκεπτικό τόσο της εξοικονόμησης πολύτιμου χρόνου, όσο και της μεγαλύτερης και πιο άνετης παρουσίας στα εκθεσιακά δρώμενα…

Και θα κλείσω με κάτι ακόμα σημαντικό, που εμένα τουλάχιστον μέσα από το διάλογό μας μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Η άποψη ότι ενώ στο παρελθόν η έκθεση ήταν η αιχμή του δόρατος για μια επιχείρηση να προωθήσει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες της, αφού άλλοι, εναλλακτικοί τρόποι σχεδόν δεν υπήρχαν, στη σύγχρονη πραγματικότητα η έκθεση είναι ένας από πολλούς άλλους εναλλακτικούς τρόπους, που ενδεχομένως να είναι και οικονομικότεροι αλλά και πιο αποτελεσματικοί…

Rethinking exhibitions! Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής, ένα σημείο επαναπροσδιορισμού του κλάδου, μιας νέας εκθεσιακής εποχής.

Έφτασα λοιπόν εδώ, στο τέλος αυτής της πολύ ευχάριστης και ενδιαφέρουσας ιστορίας, με έναν από τους πολύ αγαπητούς ανθρώπους που γνώρισα στη διάρκειας της εκθεσιακής μου ζωής και το σημαντικότερο: Έναν άνθρωπο με ήθος, εκθεσιακή κουλτούρα, αλλά και ιδέες που κάνουν το χώρο μας πλουσιότερο! Αγαπητέ Δημοσθένη, ευχαριστώ για αυτή την όμορφη αναδρομή.

 Δημήτρης Θεολογίτης