21 Δεκεμβρίου 2021
Μετά από αυτήν την μικρή διακοπή, επανέρχομαι για να καθησυχάσω τους followers της στήλης που φανατικά την παρακολουθούν!
Φτάσαμε αισίως στα Χριστούγεννα και για εμάς τους εκθεσιακούς, οι γιορτές σημαίνουν και σήμαιναν πάντοτε αργία. Είμαστε κάπως σαν τα σχολεία που κλείνουν για 15 μέρες, αλλά όταν επιστρέψουμε με το νέο έτος, τότε ένα βουνό σε περιμένει για να το ανεβείς.
Γιατί ξεκινά η χειμερινή περίοδος των εκθέσεων του Ιανουαρίου, του Φεβρουαρίου άντε και του Μάρτη, όπου πάμπολλες διοργανώσεις είναι προγραμματισμένες. Αυτά βέβαια στην προ-κόβιντ εποχή... Τώρα, προχωράμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ας ελπίσουμε ότι η Ο-μικρον δεν θα καταλήξει να γίνει το 0 για τις εκθέσεις.
Κάθε τέτοιες μέρες θυμάμαι αυτήν τη μικρή αιθουσούλα στον ημιόροφο του μετρό Συντάγματος, όπου όπως σας έχω ήδη εξιστορήσει, πέρασα τα τελευταία 6 χρόνια της εκθεσιακής μου καριέρας.
Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που δεν χώραγες να περάσεις από τους διαδρόμους. Ο "χαμός", που λέμε. Έμφραγμα κυριολεκτικό με τους εκθέτες να αγκομαχούν να εξυπηρετήσουν τη ζήτηση, αλλά το βράδυ του κλεισίματος αποκαμωμένοι να απολαμβάνουν την καλή σοδειά από τον μόχθο της ημέρας.
Και για μένα δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπω αυτήν την κοσμοσυρροή. Γιατί όλοι για έναν σκοπό εργαζόμαστε στις εκθέσεις και αυτός δεν είναι άλλος από την επιτυχία των εκθετών. Ο εκθέτης είναι το επαγγελματικό αντικείμενο όλων των συμμετεχόντων στη δημιουργία μιας έκθεσης. Και όταν εκείνος ωφελείται, τότε και εμείς αισθανόμαστε ότι κάναμε καλά την δουλειά μας. Όχι βέβαια ότι όλα εξαρτώνται από εμάς, αλλά η συμβολή μας είναι σημαντική σε όλο αυτό.
Και μιας και μιλήσαμε για Χριστούγεννα και εκθέσεις θα σας μεταφέρω και μια προσωπική εμπειρία από το Σύνταγμα. Παραμονές Πρωτοχρονιάς, η έκθεση κλείνει και ασθμαίνοντες από τις 6 το απόγευμα προσπαθούσε ο καθένας να μαζέψει τα κομμάτια του για να κάνει αυτό το περίφημο ρεβεγιόν. Να πάρει μια ανάσα, να κάνει το μπανάκι του, να ντυθεί, να στολιστεί, να πάρει τον άνθρωπο του να καθίσει στο τραπέζι με τα κεριά και τα μπορντώ τραπεζομάντηλα, να υποδεχτεί το νέον έτος, να φάει και να πιεί την σαμπάνια του...
Κάπως έτσι κι εγώ την είχα στο μυαλό μου τη βραδιά και όλα έβαιναν καλώς, μέχρι που χτύπησε το κινητό. Κάτι είχαμε ξεχάσει να κάνουμε στην αίθουσα. Το εξωτερικό πανό έπρεπε να αλλαχτεί ώστε την επομένη (που σημειωτέον είχε ήδη φτάσει) να έχει τις σωστές ημερομηνίες για τις 2 του Γενάρη που θα άρχιζε η καινούρια έκθεση!
Και επειδή το καθήκον είναι πάντα υπεράνω όλων, ποιο ρεβεγιόν, ποια σαμπάνια και ποιο νέο έτος; Βουρ για μετρό, με τη βοήθεια της καλής μου με τη γόβα στιλέτο και εγώ κουστουμαρισμένος, να ανεβαίνω στην ανεμόσκαλα για να αναρτήσω το καινούριο πανώ έξω από την αίθουσα. Κοιτούσε ο κόσμος ο περαστικός όλο απορία «Μα τι κάνει ετούτος, του στριψε;». Κι όμως, εγώ αγέρωχος, συνέχιζα απτόητος το... θεάρεστο έργο μου. Και μπορεί η σαμπάνια να έμεινε στο ποτήρι μου και ο Άγιος Βασίλης να μπήκε τόσο φουριόζος που δεν πρόλαβα καν να τον δω, αλλά κάτι έμεινε πάλι. Μια ακόμα εκθεσιακή εμπειρία.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τι επακολουθεί όταν μια χρονιά ξεκινά με εργασία από την πρώτη της ώρα... Όλα βέβαια αυτά στις άλλες εποχές, αυτές που πλέον τώρα, παρόλες τις δυσκολίες τους, τις αναπολούμε. Και τις αναπολούμε γιατί τότε αισθανόμαστε ότι είχαμε ατομικά τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε την κάθε δυσκολία, ενώ τώρα η δυνατότητά μας καθορίζεται εξωγενώς…
Ας κλείσουμε λοιπόν αισιόδοξα, με ευχές για καλά Χριστούγεννα και με την πίστη ότι όλα τα κακά θα έχουν ένα σύντομο τέλος... Ας θυμόμαστε πάντα τον καλό μας εαυτό και αυτόν να προβάλλουμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας, προσωπικής, επαγγελματικής, κοινωνικής.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ!
Δημήτρης Θεολογίτης
Μοιραστείτε το άρθρο
Οδηγός Αγοράς
Πιο πρόσφατα
