Μαθήματα Εκθεσιακής Ιστορίας - Μέρος 12o - Ενότητα 3η

28 Ιουνίου 2021

Το Ε.Κ.Ε.Π. λοιπόν και η EXPOBASE μεσουράνησαν τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, και έγραψαν τη δική τους ιστορία στα εκθεσιακά δρώμενα της Ελλάδας.

Τι να πρωτοθυμηθώ από όλη αυτή την περίοδο, αυτή την απίστευτα έντονη και δημιουργική καθημερινότητα του Ε.Κ.Ε.Π. και της EXPOBASE! Τις ατέλειωτες εκθέσεις που διαδέχονταν η μία την άλλη στριμώχνοντας τον χρόνο και τα Σαββατοκύριακα, τους δεκάδες oργανωτές που τίμησαν το χώρο με την επιλογή τους για τη διεξαγωγή των εκθέσεών τους επί τόσα χρόνια, τους δεκάδες κατασκευαστές εκθεσιακών περιπτέρων, τους εκατοντάδες άλλους επαγγελματίες των συναφών επαγγελμάτων, ηλεκτρολόγων, επιγραφοποιών, μοκετάδων, καθαριστών κ.λπ., που παρέλασαν επί χρόνια στα πολλαπλά του επίπεδα!

Ή πάλι να θυμηθώ και τα προσωπικά μου ατέλειωτα ξενύχτια με τους συνεργάτες μου, από τη γραμματεία μέχρι και τον τελευταίο εργάτη των στησιμάτων και των αποξηλώσεων των περιπτέρων, τις δεκάδες χιλιάδες εκθεσιακά χιλιόμετρα που έγραψα εκεί μέσα, τις αγωνίες και το τρέξιμο για να είναι όλα έτοιμα στα εγκαίνια και να μην υπάρχει κανένα παράπονο από τους πελάτες μας. Και για να καταλάβουν οι αμύητοι και να θυμηθούν οι έχοντες εμπειρίες εκθέσεων, υπήρχαν εποχές που το μεγάλο πάρκινγκ του Ε.Κ.Ε.Π. όχι μόνο δεν επαρκούσε για τα αυτοκίνητα των εκθετών και των χιλιάδων επισκεπτών, αλλά όλοι οι γύρω δρόμοι και τα στενάκια ήταν ασφυκτικά γεμάτα, ενώ η τροχαία δεν πρόφτανε να κόβει κλήσεις για παράνομη στάθμευση επί της Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας! Ένδοξες μέρες, αξέχαστες…

Όλες αυτές οι μνήμες είναι ζωντανές, γιατί πραγματικά, αυτόν το χώρο τον αγάπησα, τον πόνεσα και τον πονώ ακόμα.

Η Νομοτέλεια, αυτός ο νόμος της ζωής που θέλει όλα τα πράγματα, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα - δεν έχει σημασία - να κάνουν έναν κύκλο, εφαρμόστηκε. Από τη γέννηση, την ενηλικίωση, την ακμή, την καταξίωση και τελικά, τη φθορά, την πτώση, το γήρας, ή στην χειρότερη περίπτωση, το τέλος… έμελλε να επαληθευτεί και στην περίπτωσή μας.

Τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό της Μεταμόρφωσης προς το τέλος της δεκαετίας του 2000, τα σύννεφα της κρίσης που προετοίμασαν την Ελλάδα των μνημονίων. Να μου πείτε εδώ, μα καλά αυτή η επαγγελματική ευδαιμονία την οποία πολλοί βιώσαμε στην δεκαετία του 2000 γύρω και μετά την αμαρτωλή Ολυμπιάδα, ήταν μια πραγματική κατάσταση ή μια φαντασιακή φούσκα; Το παραμύθι της σταχτοπούτας που μεταμορφώθηκε σε πριγκίπισσα για κάποιες ώρες και στη συνέχεια μετά τις 12 το βράδυ θα ξαναγυρνούσε στο υπόγειο και δεν θα έχανε μόνον το γοβάκι της; Και ο πρίγκηπας θα ερχόταν μεν, αλλά όχι χωρίς να ζητήσει προίκα. Και τι προίκα! Όλη τη χώρα…

Λένε οι γνώστες των οικονομικών κύκλων, ότι στην κρίση γίνονται οι μεγάλες μπίζνες. Η πρόβλεψη, ή το ένστικτο του επιχειρηματία, αν είναι σωστό, μπορεί να τον οδηγήσει στο να εκμεταλλευτεί αυτόν τον κύκλο της φθοράς, ώστε πριν τα πράγματα φτάσουν στο κάτω σημείο του κύκλου, να έχει ήδη κάνει τις κινήσεις του, ώστε να τραβήξει έγκαιρα μπροστά μόνος, χωρίς τον ανταγωνισμό συνέχεια δίπλα του. Και οι συνεταίροι μου, ιδιοκτήτες του Ε.Κ.Ε.Π., άνθρωποι συνετοί, φιλοπρόοδοι και εργατικοί, σε αυτό το μήκος κύματος κινήθηκαν. Μια άλλη παράλληλη επαγγελματική δραστηριότητα ξεπήδησε δίπλα από τις τρεις επιχειρήσεις που έτρεχαν, την εμπορία υποδημάτων, το εκθεσιακό κέντρο και τη λειτουργία της δικής μας κατασκευαστικής εκθεσιακής εταιρίας, της ΕXPOBASE.

Αλλά δυστυχώς, άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων και άλλα Θεοί κελεύουν. Μολονότι ήταν φιλόδοξη επιχειρηματικά η επένδυση αυτή, δυστυχώς δεν ευοδώθηκε. Κάτι η κρίση, κάτι κάποια λάθη και καθυστερήσεις… και το πλοίο άρχισε να γέρνει και να μπάζει νερά. Και η καημένη η ΕΧPOBASE και η αφεντιά μου να προσπαθεί να απαντλήσει τα ύδατα της καταστροφής. Καλά δεν ήταν και ο Τιτανικός, μην το παραβαρύνουμε, αλλά το τονάζ του το είχε το καράβι.

Τότε, όλοι μούτσοι και ναυτάκια γίναμε, αλλά το πλοίο όλο και βυθιζόταν. Και τότε αφού και οι βάρκες δεν αρκούσαν για όλο το πλήρωμα κάποιοι έπεσαν στην θάλασσα, στην φουρτούνα της αβεβαιότητας και στα κύματα της ανεργίας χωρίς πλοίο, χωρίς σωσίβιο κάποιοι και κυρίως χωρίς νησί στον ορίζοντα….

Και κάπου εκεί στο 2012 το fairytale της EΧPOBASE λαμβάνει τέλος. Και επειδή όπως λέγεται "καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή", εγώ θα συμπληρώσω… "καμιά ανεργία δεν είναι ντροπή". Και συχνά είναι και τίτλος τιμής για ανθρώπους που βρέθηκαν άνεργοι, όχι από τεμπελιά ή αδιαφορία, αλλά λόγω κάποιων λαθών, αστοχιών, όπως θέλετε ας τα ονομάσετε.

Και αν κάτι έμεινε από αυτήν την εμπειρία, είναι ότι το τέλος ενός πράγματος, μιας δραστηριότητας, μιας σχέσης ακόμα, μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για μια νέα αρχή!

Παρ' όλα αυτά, πάντοτε όταν περνάω - και τώρα, μετά από τόσα χρόνια -  από το 12ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας, κοιτάζοντας αριστερά, εξακολουθώ να αισθάνομαι αυτό το ίδιο σφίξιμο, αντικρίζοντας ένα βουβό, άχρωμο, χορταριασμένο κτίριο να στέκεται άπραγο, έρημο και μόνο, αναπολώντας αυτές τις πολλές στιγμές δόξης όπου έσφυζε από ζωή και ενέργεια, πολλές από τις οποίες τις ζήσαμε μαζί...

Δημήτρης Θεολογίτης